Napięta atmosfera...

Między nami dzisiaj calutki dzień właśnie nerwowo, ciągle syczymy na siebie i krzywo patrzymy, a jedyne miłe słowa od męża usłyszane dzisiaj to "Robię sobie kawę, pijesz?".

Po zjedzeniu obiadu przez Motylka pojechałyśmy we dwie na wieś, na obiad do teściów, gdzie był już mój mąż. Jeździmy osobno, bo On jeździ z samego rana i wraca dużo później od nas z naszego domu na wsi, a my jesteśmy dużo krócej. 

Motylek oczywiście w drodze zrobił sobie drzemkę, więc po prostu przełożyłam ją do wózka, zdążyliśmy zjeść obiad i ślicznotka wstała, ale mąż zadecydował, że nie zostajemy tylko wyruszamy 2 km dalej. Do swojego domu, bo mimo niedzieli On docierał w sypialni i pokoju Ameli ściany. Jest co robić, a przecież chcemy wejść i mieszkać pod koniec kwietnia. 

Na razie malujemy na biało, po prostu odświeżamy i poprawiamy pęknięcia, bo będziemy przecież w wakacje zakładać calutkie centralne! 

Początkowo mieliśmy ściągać boazerię z przedpokoju, klatki schodowej i salonu, ale na razie zostaje, bo nie jest wcale zniszczona, poczekamy już, aż będzie robione centralne, ale i tu chyba zdecyduję się ją zostawić na razie na klatce schodowej i może przedpokoju, a kiedyś się to zmieni. Zobaczymy.

Dzisiaj dzień wyjątkowo nas rozpieszczał, nawet nie wiało jak nigdy. Spędziłam z Amelką cały dzień pod domem. Słoneczko świeciło pięknie, a malutka miała nawet rowerek, który już wczoraj pojechał z domu na wieś (prezent urodzinowy od ukochanego chrzestnego i jego żony) :)

Udało nam się zrobić nawet kilka zdjęć podwórka, widoków i Motylka na rowerku. 

W zasadzie humor miałam dobry do czasu, aż znów nie zaczął syczeć na mnie mój "szanowny"! 

Była już godzina 18 więc zawinęłyśmy się z Motylkiem do domu nie mówiąc nic nikomu! Oo! I tyle.

Na wsi jest jedna ulica, sklep. Życie płynie zdecydowanie wolniej, spokojnie, a koło godziny 16 w stronę sklepu kierują się jeden za drugim okoliczni Zombie (tak nazwałam mężczyzn w wieku około 40-70 może), spożywają tam alkohol w godzinach do południa, kiedy otwarty jest sklep i popołudniu, kiedy otwierają go ponownie po przerwie obiadowej. W przeciwnym wypadku siedzieli by tam chyba cały czas! 

Jest nawet jeden Zombie spacerujący cały dzień o kulach w tą i tamtą bez celu. Regularnie za każdym przejazdem moim, męża czy kogoś innego zapewne kiwa grzecznie "Dzień dobry" głową! ;) 

Dzisiaj w drodze do domu około 18 musiałam uważać mijając drogę "ze sklepu", aby czasem nie rozjechać któregoś Zombie! ;)

Komicznie to wygląda z boku, muszę się przyzwyczaić, bo dla mnie ten nie codzienny widok stanie się codziennym widokiem, takie życie codzienne okolicznych sąsiadów. Na szczęście nie zza płota, bo takowych nie mamy, jedynie na przeciwko stoi dom sąsiadów, którzy mają dwóch synów, a Ci mają żony i dzieci i nawet się trzymają, prowadząc większe gospodarstwo! ;)

Amelia, mój cudowny Motylek bawi się właśnie na środku salonu, od czasu do czasu spacerując, kolacja gotowa dla mnie i "szanownego" męża (chociaż nie zasługuje ostatnio wcale!), za chwilę kąpiel malutkiej, a później mlekunio i jakieś tv. Relaks! ;)

Humor ogólnie mieszany, raz weselej, raz chce mi się płakać, chyba po prostu taki mam czas, a nie ukrywam, że gnębią mnie sprawy o których pisałam w dwóch poprzednich postach. Ehh..

Kilka zdjęć z naszego "W"...

 

 

 Właśnie wrócił "szanowny" kończę więc, a poza tym...

...mój mały berbeć zmierza właśnie do mnie z pluszową lalą i pokazuje, że "Tu ma lala oko, a tu ma lala usta", bo akurat ta wersja lali nie ma nosa! :D ;)